Τα κυριότερα σημεία της τοποθέτησής μου:
Αριστερά χωρίς πράσινο και οικολογία δεν υπάρχει. Είναι σαν να λες αριστερά χωρίς εργατικά δικαιώματα. Είναι κομμάτι του DNA της Αριστεράς.
Πράγματι υπάρχει κίνδυνος προσεταιρισμού του χώρου αυτού από το κόμμα των Πρασίνων. Αν δούμε όμως την διαδρομή των Πρασίνων από τη δεκαετία του ΄80 και μετά, θα δούμε ότι σε πολλά σημεία υπήρξαν σημαντικές συντηρητικές στροφές.
Γι’ αυτό εμείς, ως ομάδα, οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να προβάλουμε συγκεκριμένη πολιτική σκέψη και θέση για το τι εννοούμε όταν λέμε οικολογία, πράσινο, κίνδυνος για τον άνθρωπο.
Το βασικότερο στοιχείο, όπως συχνά αναφέρει και ο Πέτρος Κόκκαλης, είναι η ταξική διάσταση του θέματος. Δεν πλήττονται όλοι αμέσως, ούτε όλοι ισότιμα από την κλιματική καταστροφή.
Για να το προωθήσουμε αυτό, πρέπει να προωθήσουμε νέα κινήματα, πάνω στα υπάρχοντα οικολογικά. Στη Βαλκανική, δεν έχουμε ακόμη ιδιαίτερη ανάπτυξη οικολογικών κινημάτων.
Τον άλλο μήνα καλούμε εδώ τους αγωνιστές Έλληνες της Ιερισσού, που χτυπιούνται με τα μεταλλεία της Eldorado στην Αμερική, την οικολογική καταστροφή ενός ολόκληρου βουνού.
Πρέπει να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες στον τρόπο επικοινωνίας του μηνύματός μας, στους νέους. Πρέπει να φρεσκάρουμε λίγο τον λόγο μας. Δεν μιλάω για ρεφορμισμό, αλλά για χρήση των νέων δεδομένων και όπλων που διαθέτουμε, που μέχρι στιγμής μένουν μάλλον αναξιοποίητα.
Συχνά, εδώ στην GUE, μπαίνει η εθνική οπτική μπαίνει πάνω από το γενικό πολιτικό της αριστερής οπτικής. Το θέμα του που έθεσε η Σίρα Ρέγο, για μία “συμβολική αποχή” από την ολομέλεια στο Στρασβουργου, λόγω του σημαντικού περιβαλλοντικού αποτυπώματος της μετακίνησης προς και από την γαλλική πόλη, μας ενοχλεί λίγο, «επειδή είμαστε Γάλλοι». Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτή την προσέγγιση και να δούμε την ομάδα μας και τη δράση της, εκτός του πλαισίου των εθνικών υπερ-συντηρητικών συμφερόντων