Σαν σήμερα, το 1963, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από ένα κάθαρμα του υποκόσμου και έναν παιδεραστή, στη Θεσσαλονίκη.
Το ήξερε ότι είναι στόχος. Και πήγε. Οπως έκανε και στην πρώτη μαραθώνια πορεία Ειρήνης, απ΄όπου και η πιο διάσημη φωτογραφία του.
Τον χτύπησαν στο δρόμο και τον αποτέλειωσαν στο νοσοκομείο. Πέθανε αβοήθητος, πέντε μέρες μετά.
Η κυβέρνηση Καραμανλή εξέπνευσε πέντε μήνες αργότερα. Το «ποιος κυβερνά επιτέλους αυτόν τον τόπο» δεν έπιασε τόπο.
Ολοι ήξεραν ποιος τον κυβερνούσε.
Χρόνια αργότερα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπάθησε να αποποιηθεί τις ευθύνες του, λέγοντας: «η πολιτική ευθύνη για το έγκλημα, λογικώς απεκλείετο. Πρώτον, διότι η κυβέρνησίς μου, μόνον ζημία ηδύνατο να αναμένη εξ αυτού. Δεύτερον, διότι ο Λαμπράκης, ως πολιτικός παράγων, ήτο ασήμαντος… δια να μην είπω ανύπαρκτος…»
Η Δεξιά του χτες – η προσωπολατρεία του σήμερα. Ενα παρελθόν που θα θυμόμαστε. Αλλά δε θα ξαναζήσουμε. Γιατί είναι στο χέρι μας.
