Παγκόσμια ημέρα της Ευρώπης σήμερα.
Τετρακόσια πενήντα εκατομμύρια Ευρωπαίοι γιορτάζουμε την ιδέα μιας ηπείρου ενωμένης, χωρίς σύνορα και διατυπώσεις, αψιμαχίες και αιματοχυσία, που γεννήθηκε λίγα χρόνια μετά από τη λήξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, με την υπόσχεση να μην ξανακυλιστούμε ποτέ πια στη βαρβαρότητα και την ανθρωποσφαγή.
Οχι, δεν είναι όλα ρόδινα στην Ε.Ε. σήμερα. Ανταγωνισμοί, πολιτικαντισμοί, παρεοκρατία, γραφειοκρατία, το κακομούτσουνο κεφάλι της Ακροδεξιάς -το άλλο πρόσωπο της Δεξιάς, που ξεπροβάλλει… Ολα χρειάζονται βελτίωση, αλλαγή ή ξεπάστρεμα.
Οχι, η Ενωση δεν είναι ο «θείος από το Αμέρικα» που στέλνει τα τσέκια για να περνάμε καλά.
Οχι, η Ευρώπη δεν είναι το κέρατο της Αμάλθειας, που προσφέρει αφειδώς χωρίς να ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα.
Ο,τι κερδίζουμε, ό,τι κατακτούμε χρειάζεται διεκδίκηση. Πολιτικό ένστικτο. Διπλωματική διαπραγμάτευση. Συμμαχίες και λόμπι. Συχνά – πυκνά, ακόμα και «ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω».
Να το ξέρετε όμως. Η Ενωμένη Ευρώπη του σήμερα, δεν είναι ο τελικός μας προορισμός. Είναι το ταξίδι προς την Ευρώπη του αύριο.
Κι εμείς οι Ελληνες ξέρουμε πολύ καλά τη διαφορά ανάμεσά τους. Μας τη δίδαξαν οι ποιητές μας. Και οι αγώνες μας.
Χρόνια μας πολλά, Ευρωπαίοι! Το ταξίδι συνεχίζεται.
