«Γιατί Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας; Γιατί όχι και Παγκόσμια Ημέρα του Άντρα»;
«Γιατί feminism και όχι meninism»;
«Γιατί δεν παντρεύεσαι, γιατί δεν κάνεις παιδιά»;
«Γιατί μόνο οικογένεια, πού είναι οι φιλοδοξίες σου»;
«Έκανες έκτρωση; Δολοφονία, δεν έχεις το δικαίωμα!»
«Είσαι έγκυος; Να μη γα…. σαν σκύλα».
«Θες να μείνεις έγκυος; Δεν προσλαμβάνεσαι».
«Είσαι έγκυος; Απολύεσαι».
«Ρίξε μας μια ματιά, μην είσαι τόσο σφιγμένη, μη ντύνεσαι τόσο συντηρητικά».
«Με κοίταξε, ήπιε και χόρευε, είχε ντυθεί προκλητικά, πήγαινε γυρεύοντας».
Ένα ποτ πουρί -λόγω της ημέρας- στερεοτύπων που αντιμετωπίζει καθημερινά οποιαδήποτε γυναίκα τολμά να θέλει να επιβιώσει στη σύγχρονη κοινωνία, που τη θέλει περιορισμένη και υπόλογη σε ρόλους και υποχρεώσεις που τις επιβάλλονται.
Μια κοινωνία που τη θέλει «τόσο – όσο».
Όμορφη, έξυπνη, δυναμική, επιτυχημένη, τόσο όσο να μην απειληθεί το ανδρικό φύλο. Μητέρα, νοικοκυρά, σεμνή, μετρημένη, τόσο όσο να μη βαρεθεί ο σύζυγος. Πολιτικά και επαγγελματικά ενεργή, με άποψη, τόσο όσο να μη διαταράξει τις παραδοσιακές αξίες που διαιωνίζουν τον περιορισμό της. Ευχαριστημένη με ένα «χρόνια πολλά» κάθε 8 Μαρτίου.
Τα άλματα του φεμινιστικού κινήματος είναι τεράστια, όμως υπάρχουν πολλά ακόμη προς κατάκτηση, και πρέπει όλες και όλοι να είμαστε αρωγοί. Για πραγματική ισότητα, στα δικαιώματα, στην εκπαίδευση, στην οικογένεια, στο εργασιακό περιβάλλον, στην πολιτική έκφραση. Στην ασφάλεια.
Γιατί δεν έχει ξεριζωθεί ακόμη από την κοινωνία η εντύπωση ότι η γυναίκα είναι κτήμα του άντρα. Εκμετάλλευση, ξυλοδαρμοί, κακοποιήσεις, βιασμοί και γυναικοκτονίες ρίχνουν από τα σύννεφα και τους πιο αφελείς, που θεωρούν ότι ο φεμινισμός δεν χρειάζεται, εκπλήρωσε τον σκοπό του όταν η γυναίκα «βγήκε απ’ την κουζίνα», απέκτησε δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, μπήκε στην αγορά εργασίας. Όταν δεν χρειάστηκε βοήθεια να ανοίξει «εκείνο το βάζο της μαρμελάδας», βρε αδερφέ.
Ο φεμινισμός δεν έχει εκπληρώσει ακόμη τον σκοπό του, και η μάχη για ισότητα των φύλων πρέπει να βρει συμμάχους σε όλο τον προοδευτικό κόσμο.
Γιατί η alt right κανονικότητα που μας περιβάλλει θέτει υπό αμφισβήτηση πολλά κεκτημένα. Γιατί ξαφνικά είναι κανονικό να ακούγονται από κυβερνητικά στελέχη ασυναρτησίες για «βίγκαν λεσβίες μπαχαλοσατανίστριες»· να αμφισβητείται το δικαίωμα της γυναίκας στην αυτοδιάθεση και να στοχοποιείται το δικαίωμα στην ασφαλή έκτρωση ως δολοφονία και ως κύρια αιτία του δημογραφικού προβλήματος της χώρας. Είναι κανονικό ο πρωθυπουργός της χώρας να θεωρεί τις δουλειές του σπιτιού «γυναικεία υπόθεση». Πάντα με σφραγίδα έγκρισης από τα ΜΜΕ.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η μάχη πρέπει να δοθεί στους δρόμους και τα κινήματα. Όπως για τα δικαιώματα, για την εργασία, για την ανθρωπιά, έτσι, εξίσου, για τον φεμινισμό. Για τα ίσα δικαιώματα, για την πραγματική ισότητα των φύλων.
Για ένα μέλλον που δε θα χρειαζόμαστε Παγκόσμιες Ημέρες για να μας θυμίζουν πόσο δρόμο έχουμε ακόμη μπροστά μας.
Υ.Γ. Σήμερα στις 12 όλες και όλοι στην πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία μέχρι το Σύνταγμα. Φωνάζουμε για τα γυναικεία δικαιώματα που, όπως τόσα εργασιακά, κοινωνικά, δικαιωματικά κεκτημένα, τίθενται σε κίνδυνο.
*Η Σόνια Αναγνωστέλλη είναι φιλόλογος και συνεργάτιδα του Κώστα Αρβανίτη
