Στην ψηφιακή πραγματικότητα που μετακομίσαμε βιαστικά -ίσως και κάπως απρόθυμα- όλα πλέον γίνονται από μακριά: εργασία, επικοινωνία με αγαπημένα πρόσωπα, εκπαίδευση. Ολα, εκτός από ένα. Τα εγκαίνια. Τα εγκαίνια θέλουν κόκκινο χαλί. Κορδέλα, χρυσό ψαλίδι, τελετές και ταρατατζούμ. Θέλουν φιλοφρονήσεις, υποκλίσεις, θερμές χειραψίες (και με τα δύο χέρια), λογύδρια και χειροκροτήματα. Απαιτούν κουστωδίες και μετακινήσεις, κεράσματα και τραπεζώματα.
Και ο πρωθυπουργός της χώρας δεν μπορεί να αντισταθεί στη φανερή γοητεία τους. Είναι ένα πολιτικό εργαλείο· παλιομοδίτικο μεν, παράταιρο και επικίνδυνο στην εποχή της πανδημίας, βλαβερό και αποκαλυπτικό της πελατειακής λογικής μιας κυβέρνησης που βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη (σου) για να εξαγοράσει συμπάθειες, να εξασφαλίσει συμμαχίες, να επιβεβαιώσει συμπαιγνίες. Κι όμως, όλα τα παραπάνω είναι πολύ σημαντικά! Για μια κυβέρνηση που πασχίζει να κρατηθεί στον αφρό με το -επίσης αναχρονιστικό- στρατήγημα «μαστίγιο και καρότο».
Οπως έχουμε όλοι καταλάβει, το μαστίγιο το κρατούν πρόθυμα υπουργοί σαν τον κύριο Γεωργιάδη (που προθυμοποιήθηκε να γίνει αριστίνδην πολυεπιχειρηματίας της εστίασης). Το καρότο, όμως, το κρατάει -και δεν το δίνει σε κανέναν άλλον- ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης…
Ενας Γερμανός δημοσιογράφος έγραψε σχετικά με τον φανερό δείπνο της Ικαρίας ότι «εδώ στη Γερμανία, αν έκανε κάτι τέτοιο ο καγκελάριος, τα μέσα ενημέρωσης θα τον έσκιζαν». Αχ, φίλοι μας Γερμανοί! Στην Ελλάδα τα λογαριάζουμε αλλιώς. Για την κυβέρνηση των αρίστων, η ηγεσία διά του παραδείγματος δεν είναι προϋπόθεση αριστείας. Οπως και η αδιάντροπη απουσία ενσυναίσθησης για έναν πολίτη, και αυτό που συνεπάγεται για έναν πολιτικό -την απόλυτη ανικανότητα ηγεσίας- δεν είναι προτεραιότητα διακυβέρνησης.
Εκείνο που διαφαίνεται όλο και εντονότερα ως προτεραιότητα, είναι η απόφαση της πολιτικής ηγεσίας να διαχωρίσει τη θέση της από τον λαό. Εκείνοι κάνουν όσα μπορούν. Κι εσείς κάνετε ό,τι μπορείτε. Η διαφορά είναι στις προθέσεις. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Το τραπέζωμα της Ικαρίας δεν ήταν «ένα ακόμα σφάλμα συνεννόησης» του επιτελικού κράτους. Είναι πολύ επικίνδυνη απλούστευση να το βλέπουμε έτσι. Κανένα επιτελείο διαχείρισης δημόσιας εικόνας, όσο άχρηστο κι αν είναι, δεν γίνεται να διαβάζει την επικαιρότητα με τόσο επιπόλαιο τρόπο. Κανένας ερασιτεχνισμός δεν μπορεί να οδηγεί σε τέτοια επικοινωνιακή πανωλεθρία.
Αντί για την εύκολη ανάγνωση μιας εσκεμμένης επιλογής που γίνεται παρά τις προειδοποιήσεις των «συνετών» (από την προηγούμενη μέρα κιόλας το Γραφείο του Πρωθυπουργού είχε ανακοινώσει την «περιοδεία» στο νησί) και για πολλοστή φορά, θέλω να σκεφτείτε αυτό: το κράτος Μητσοτάκη διεκδικεί και υφαρπάζει τα προνόμια που «δικαιούται» η ελίτ που εκπροσωπεί.
● Οι εμβολιασμοί στελεχών, εκτός προτεραιότητας.
● Οι βόλτες και οι selfies με τους fans.
● Οι δημόσιες εμφανίσεις και οι «φωτογραφικές ευκαιρίες» στα σχολεία σαββατιάτικα.
● Οι εκδρομές μετά των παρατρεχάμενων, τα εγκαίνια και τα τραπεζώματα.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αφαιρεί το σασπένς από την αποκάλυψη και το «λαβράκι» από τους ρεπόρτερ των εφημερίδων (όσων αντιστέκονται κάπως ακόμα). Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μάς προσφέρει στο πιάτο την είδηση: «Απέναντι στον νόμο όλοι οι πολίτες είναι ίσοι. Απλώς, μερικοί είναι λίγο πιο ίσοι από τους άλλους».
Η πανδημία δεν είναι συγκυρία. Δεν είναι σύμπτωση. Δεν είναι καν αφορμή. Είναι ευκαιρία. Ευκαιρία να συνηθίσετε στη νέα πραγματικότητα. Που θα είναι, κάθε φορά, αυτή που ορίζει ο πρωθυπουργός. Ασχημο πράγμα η μέθη της εξουσίας. Και πού να δείτε πόσο άσχημο θα είναι το hangover της επόμενης μέρας…
*Μπεγλέρι είναι η ντόπια ποικιλία από την οποία παράγεται το φημισμένο ικαριώτικο κρασί. Αυτό που, χωρίς αμφιβολία, κέρασε ο βουλευτής της Ν.Δ., Χριστόδουλος Στεφανάδης, τον πρωθυπουργό, «τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας», βεβαίως βεβαίως…
