Έχει περάσει σχεδόν άλλη μία εβδομάδα, από την ημέρα που οι ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν ότι διαφωνούν στον τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών συνεπειών της πανδημίας.
Και στο διάστημα αυτό, παραμερίζοντας τις αστοχίες, τα μικρά και μεγαλύτερα σκάνδαλα, τις παλινωδίες και την περιφρόνηση στοιχειωδών κανόνων δημοκρατίας – όλα στο βωμό της ομοψυχίας απέναντι στον κορονοϊό – παρακολουθούμε τον πρωθυπουργό να επενδύει όλο και περισσότερο σε μια ναρκισσιστική ανάκλαση του εαυτού του, στον παραμορφωτικό καθρέφτη των media.
Μέσα στην πρώτη εβδομάδα του Μαΐου θα έχουμε, για δεύτερη φορά, Σύνοδο Κορυφής. Και καμία επίδειξη ταπεινοφροσύνης, κανένα αισιόδοξο μήνυμα από το μέτωπο της ιατρικής, καμία απόδοση ευσήμων στους πειθαρχημένους πολίτες – όσο σημαντικά κι αν είναι εντός του ειδικού τους πλαισίου – δε θα καταφέρουν να λειάνουν το αιχμηρό αίτημα που, σχεδόν κουραστήκαμε να επαναλαμβάνουμε:
Ο πρωθυπουργός πρέπει να στηρίξει τις προτάσεις που ζητάνε αμοιβαιοποίηση του κόστους επαναφοράς στην κανονικότητα (την είχε κάνει άλλωστε, και προεκλογικό σλόγκαν). Να μην υποκύψει στις πιέσεις για νέα έντοκα δάνεια. Οι χώρες που πλήττονται δεν είναι εταιρείες που ανέλαβαν ένα επιχειρηματικό ρίσκο, απέτυχαν και τώρα πρέπει να πληρώσουν το μάρμαρο. Είναι ζωντανά κύτταρα της Ενωμένης Ευρώπης που κάποιοι ανάμεσά μας βλέπουν μόνο σαν πεδίο εμπορικής δραστηριότητας και σαν ένα απλουστευτικό δίπολο: “κέρδη και ζημίαι”.
Ο κύριος Μητοτάκης οφείλει να μελετήσει την πρόταση των Ισπανών. Να καταλάβει πώς, όλο και περισσότεροι παραδέχονται ότι τα προβλεπόμενα κονδύλια και τα οικονομικά εργαλεία που προτίθεται να ρίξει η Ε.Ε. στη μάχη, δε φτάνουν! Ανάμεσά τους, υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Δεν είναι δυνατόν, η Γερμανία από μόνη της να αναγνωρίζει ότι χρειάζεται 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ για να καταπολεμήσει τα αποτελέσματα της πανδημίας, αλλά η Ευρώπη των 28 να αρκείται στα υποδιπλάσια…
Ο πρωθυπουργός οφείλει να συνταχθεί με τις φωνές που ζητούν, από αυτή την κρίση η Ευρώπη να βγει πιο ενωμένη – όχι στα πρόθυρα άλλης μιας αποχώρησης. Να καταπνίξει – επιτέλους! – τις ακροδεξιές κραυγές και τους δημαγωγούς που καιροφυλακτούν.
Στη σύνοδο της 23ης Απριλίου, καταλάβαμε δύο πράγματα: ή κάποιοι πραγματικά δεν καταλαβαίνουν τις ανάγκες των Ευρωπαίων πολιτών, ή επιθυμούν κυριολεκτικά μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων με αποχώρηση ορισμένων χωρών ή ακόμα και διαίρεση, ώστε να μείνει στα πράγματα ένας στενός πυρήνας• αυτός που προωθεί την οικονομίστικη ατζέντα των αγορών, “über alles”. Υπεράνω όλων.
Εμείς πιστεύουμε ότι, πολύ σύντομα, θα αναδειχτεί το ζήτημα της ταξικότητας, σ’ αυτή την εσωτερική “διαμάχη” ανάμεσα στα ευρωπαϊκά όργανα. Και ξέρουμε ότι αυτή η ταξική μάχη είναι κάτι που κανένας από όσους βλέπουν την Ευρώπη μόνο ως ένα λογιστικό φύλλο ισολογισμών, δεν έχει υπολογίσει σωστά.
*Άρθρο του Κ. Αρβανίτη στο politicalbank.gr
