Γράφουν οι: Σόνια Αναγνωστέλλη, Αντώνης Κεραμυδάς & Ουφούκ Μουσταφά
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται σε μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη.
Από τη μία η πανδημία, η νέα κατάσταση και τα νέα καθήκοντά μας για την προστασία της κοινωνίας.
Από την άλλη, ένα κυβερνών κόμμα που αγκαλιάζει αρνητές των νεκρών του Πολυτεχνείου και εσχάτως προσπαθεί να οικειοποιηθεί μέρος της κληρονομιάς του. Που πασχίζει να το αποδομήσει και να το καπηλευτεί ταυτόχρονα.
Ένα κόμμα όπου υψηλόβαθμοι – Υπουργοί πια – νοσταλγοί της 7ετίας, δημοσιολογώντας, ονειρεύονται και σχεδιάζουν τον θεσμικό «σβήσιμο» της Αριστεράς από τον πολιτικό χάρτη· και μια κυβέρνηση που αντί να οχυρώνει και να ενώνει την κοινωνία, επιλέγει να στήνει μικροπολιτικές προβοκάτσιες, όπως το τελευταίο κατά σειρά, θεμελιωδώς λανθασμένο και συνειδητά προβοκατόρικο δήθεν μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας: αυτό της απαγόρευσης των δημόσιων συναθροίσεων.
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου είναι πράγματι ιδιαίτερη.
Δεν θα τιμηθεί όπως της πρέπει, όπως της αξίζει, ως ο φάρος που φώτισε τη μεταπολιτευτική δημοκρατία, που δρομολόγησε την ανατροπή της χούντας.
Θα τιμηθεί συμβολικά, σεμνά, όπως επιβάλλει η ιστορική συνθήκη της παγκόσμιας πανδημίας.
Αλλά δεν θα ξεχαστεί. Δεν θα παραχαραχθεί. Η αυτοθυσία των «μέσα» δεν θα γίνει εργαλείο στα χέρια των «έξω».
Το Πολυτεχνείο, ο αγώνας, η παρακαταθήκη του, δεν έχουν πάψει να είναι επίκαιρα. Για να πειστούμε, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας, να διαβάσουμε τις ειδήσεις.
Κι αν εμείς ξεχαστούμε, η κυβέρνηση θα μας το θυμίσει.
Άλλωστε, καμίαν άλλη επέτειο δεν επένδυσαν με τριήμερη «νοσταλγική» απαγόρευση.
Θα μας θυμίσει, λοιπόν, να παλεύουμε για το φως της Δημοκρατίας, για να νικήσουμε το σκοτάδι του Αυταρχισμού.
Στο φως της εξέγερσης του ΄73, για τους αγώνες του τώρα.
