Η Μόρια στη Λέσβο είναι ένα κέντρο υποδοχής σχεδιασμένο για τρεις χιλιάδες ανθρώπους. Τους τελευταίους δύο μήνες, έγιναν δεκατέσσερις χιλιάδες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Όλοι μαζί στριμωγμένοι σε αυτοσχέδια καταλύματα που ακουμπούν στο βρεγμένο χώμα, με λιγοστές χημικές τουαλέτες κι ένα μπάλωμα από ηλεκτρικά καλώδια, δεμένα με σελοτέιπ, που οποία περνούν πάνω από τα κεφάλια των φιλοξενουμένων για να φτάσουν στη μοναδική γεννήτρια του κέντρου.
Δίπλα στον εγκεκριμένο χώρο υπάρχει – χωρίς γεννήτριες – μια άλλη γειτονιά παραπηγμάτων, που αποκαλείται -όχι τυχαία- η «Ζούγκλα»: κάτι σαν αποθήκη για μη-ανθρώπους που περιμένουν το πεπρωμένο τους, σχεδόν όλοι Αφγανοί και Σύριοι.
«Αυτός είναι λοιπόν ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής;», λέει ο Κώστας Αρβανίτης, ο ευρωβουλευτής του Συρίζα, ο οποίος, μαζί με τον Ισπανό Μιγκέλ Κρέσπο των Podemos βρέθηκαν στη Μόρια για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Είναι τα ίδια λόγια ενός άλλου Έλληνα, του Μαργαρίτη Σχοινά, πρώην εκπροσώπου της Επιτροπής Junker, ο οποίος αναλαμβάνει τώρα αντιπρόεδρος υπεύθυνος για την “Προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής” στη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπό την Ursula von Der Leyen.
Η Ευρώπη – αυτή η Ευρώπη, στην οποία η νέα ελληνική κυβέρνηση «πρωτοπορεί» με ένα νέο νομοσχέδιο – υπό τον αυτοσαρκαστικό τίτλο «Για τη Διεθνή Προστασία». Προστασία με κλειστά στρατόπεδα συγκέντρωσης και μαζικές επαναπροωθήσεις. Η Τουρκία – διακηρύσσει ο επίτροπος της μετανάστευσης Δημήτρης Αβραμόπουλος – είναι στρατηγικός εταίρος μας! Και ενώ η Ευρώπη παραδίδεται στον εκβιασμό του Ερντογάν και προσποιείται ότι δεν βλέπει λευκό φώσφορο και ναπάλμ, οι απελπισμένοι φεύγουν από τη Συρία στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ, τα παιδιά εδώ παίζουν με ό,τι βρίσκουν στον καταυλισμό. Κρυφτό ανάμεσα στα λύματα, ξυπόλυτα, με βότσαλα και ελιές, αντί για μπάλες που δεν υπάρχουν. Με τα πρόσωπα γεμάτα λάσπη, η Aisha και η Karima με αγκαλιάζουν και μου λένε “Πάρε μας μαζί σου”.
Το νερό δεν είναι αρκετό για να πλένονται όλοι, τα τρόφιμα δεν φτάνουν και ανάμεσα στα φτωχά παιχνίδια, τα χαμόγελα των παιδιών εκπέμπουν μόνο απελπισία. Πού είναι η Ευρώπη; Πολύ μακριά. Η μόνη Ευρώπη εδώ, είναι οι γυναίκες και οι άνδρες της Λέσβου, οι οποίοι βοηθούν όπως μπορούν, τηρώντας μια παράδοση χιλιετιών ανθρώπινης αλληλεγγύης.