Άρθρο του Κώστα Αρβανίτη στο politicalbank.gr
Την εβδομάδα που μας πέρασε έγιναν πολλά και ενδιαφέροντα στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εγκρίθηκαν σημαντικά ψηφίσματα -μεταξύ άλλων- για την Πολωνία και τα Pandora Papers, το πρώτο μάλιστα συνοδεύτηκε από μια ιστορική αντιπαράθεση στο μεγάλο ημικύκλιο του Στρασβούργου ανάμεσα στη Δημοκρατική Ευρώπη και την Ακροδεξιά Κυβέρνηση της Πολωνίας, ενώ το δεύτερο έφερε τη ΝΔ του Μητσοτάκη σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση.
Ωστόσο, υπήρξε μία ακόμη κρίσιμη ψηφοφορία. Την Τετάρτη που μας πέρασε με 347 ψήφους υπέρ, 162 κατά και 191 «λευκά» υιοθετήθηκε η φετινή έκθεση για την «Απασχόληση και τις Κοινωνικές Πολιτικές στη Ζώνη του Ευρώ». Στην επεξεργασία της έκθεσης αυτής, που φέτος συνέταξε η Ισπανίδα Σοσιαλίστρια Lina Gálvez Muñoz, συμετείχα κι εγώ ως σκιώδης εισηγητής από πλευράς της Ευρωομάδας της Αριστεράς/The Left, καταθέτοντας μια σειρά από τροπολογίες, οι οποίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπερψηφίστηκαν ή ενσωματώθηκαν μέσω των λεγόμενων «συμβιβαστικών».
Δεν ανήκω σε αυτούς που αρέσκονται να βλέπουν «προνομιακούς συμμάχους» στο χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ούτε και θεωρώ κάποιον συνάδελφό μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξ ορισμού σύμμαχο. Η εμπειρία μου δείχνει ακριβώς το αντίθετο! Ένας Σοσιαλδημοκράτης εισηγητής από τη Μάλτα ήταν που κατάφερε με μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής να εξουδετερώσει -στην ουσία- μια κρίσιμη έκθεση για τη ρύθμιση της τηλεργασίας: Με τον αιφνιδιασμό του έδωσε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις Κυβερνήσεις των κρατών – μελών το τριετές «παράθυρο» μέσα από το οποίο μπορούν να «αποδράσουν» από την επείγουσα υποχρέωση ρύθμισης του θέματος παγώνοντάς την, ένα παράθυρο που εντελώς συμπτωματικά ήταν διακαής πόθος και στόχος επίμονου lobbying εργοδοτικών ενώσεων και πολυεθνικών.
«Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας, έχουμε κρίσιμες μάχες για τους εργαζόμενους στο νέο ψηφιακό περιβάλλον, στις πλατφόρμες, την τηλεργασία και σε πολλά ακόμη πεδία. Ωστόσο είναι πια φανερό πως η Ευρώπη αλλάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης για την αλλαγή»
Ήταν πολύ μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη, λοιπόν, έπειτα από την άσχημη εμπειρία της τηλεργασίας όταν βρεθήκαμε ενώπιον μιας πρότασης έκθεσης σε θετική κατεύθυνση και με πολλά και ουσιαστικά στοιχεία διαφοροποίησης από την μονεταριστική λογική των προηγούμενων ετών. Ακόμη μεγαλύτερη ήταν η έκπληξη για τη θετική έκβαση που είχαν οι περισσότερες από τις παρεμβάσεις της Αριστεράς που κατέθεσα με τη μορφή τροπολογιών.
Κάπως έτσι φτάσαμε τελικα στην υιοθέτηση της έκθεσης, μια εξέλιξη που σηματοδοτεί σημαντική ποιοτική μετατόπιση από τις δεξιές νεοφιλελεύθερες εμμονές περί ανταγωνιστικότητας προς μια λογική στήριξης της Εργασίας και διασφάλισης των Δικαιωμάτων των Εργαζομένων.
Είναι μια καλή μέρα για τους Εργαζόμενους στην ΕΕ, είχα πει στην Ολομέλεια, λίγο πριν από τις τελικές ψηφοφορίες. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δείχνει για μια ακόμη φορά το δρόμο προς την Κοινωνική Ευρώπη, την Ευρώπη που στηρίζει την Εργασία, την Ευρώπη που οφείλει στη μετα-covid περίοδο να βάλει σε πρώτο πλάνο την κοινωνική συνοχή και τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι τα κέρδη των λίγων.
Στην κατεύθυνση αυτή θα συνεχίσουμε να ανοίγουμε δρόμους, να κάνουμε ρωγμές στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας εντός της ΕΕ και να φέρνουμε κοντά στη δική μας λογική όλο και περισσότερες προοδευτικές δυνάμεις, ακόμη και συντηρητικούς βουλευτές, να απομονώνουμε όσους επιμένουν να υποστηρίζουν τις σκληρές μονεταριστικές συνταγές που οδήγησαν στην καταστροφική λιτότητα, αυτό που όλοι πια παραδέχονται ως «ζουρλομανδύα του ευρώ».
Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας, έχουμε κρίσιμες μάχες για τους εργαζόμενους στο νέο ψηφιακό περιβάλλον, στις πλατφόρμες, την τηλεργασία και σε πολλά ακόμη πεδία. Ωστόσο είναι πια φανερό πως η Ευρώπη αλλάζει και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης για την αλλαγή.
«Δεν ανήκω σε αυτούς που αρέσκονται να βλέπουν “προνομιακούς συμμάχους” στο χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ούτε και θεωρώ κάποιον συνάδελφό μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξ ορισμού σύμμαχο. Η εμπειρία μου δείχνει ακριβώς το αντίθετο!»
Στη μάχη αυτή καταθέτουμε τις ιδέες μας, πετυχαίνουμε νίκες, κάνουμε βήματα μπροστά, και συχνά καταφέρνουμε με τις παρεμβάσεις μας να δίνουμε τον τόνο στην προοδευτική στροφή που απαιτούν οι καιροί.
Η αντικοινωνική απανθρωπιά της Ευρωπαϊκής Δεξιάς μέρα με τη μέρα χρεοκοπεί, ακόμη και στην ακραία Ελληνική εκδοχή της υπό τον Βαλκάνιο Όρμπαν/Κουρτς, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η χρεοκοπία αυτή κάνει την προοδευτική στροφή αναγκαία, και την φέρνει κάθε μέρα και πιο κοντά, και στην Ελλάδα, και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
