Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις αλλά χίλιες λέξεις δε φτάνουν για να περιγράψουν τον εφιάλτη της Μόριας. Ούτε χίλιες εικόνες.
Σήμερα βρεθήκαμε στη Μόρια με τον Miguel Urban Crespo, ευρωβουλευτή των Podemos, ως επίσημη αντιπροσωπεία της GUE/NGL και της επιτροπής LIBE. Μαζί μας οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μπουρνούς (Λέσβου) και Γιώργος Ψυχογιός (Κορινθίας και αναπληρωτής Τομεάρχης Μεταναστευτικής Πολιτικής).
Επισκεφθήκαμε τη Μόρια, λοιπόν, και ήρθαμε αντιμέτωποι με μια τραγωδία. Συζητώντας με τους υπεύθυνους, διαπιστώσαμε πως στο camp στοιβάζονται αυτή τη στιγμή 14.001 ψυχές! Σε ένα camp με χωρητικότητα 3.000! Πρόκειται για αριθμό-ρεκόρ που έχει φέρει το υποστελεχωμένο προσωπικό του camp σε απελπισία. Οι εργαζόμενοι ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια για την αποσυμπίεση της κατάστασης. Βοήθεια για μετεγκαταστάσεις που θα εξασφαλίσουν στους πρόσφυγες στοιχειωδώς ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.
7.000 άνθρωποι -ξεχνάμε πως είναι άνθρωποι;- ζουν σε σκηνές εκτός camp, διότι οι θέσεις φιλοξενίας είναι πλήρεις. Είδαμε αυτοσχέδιες μονάδες ηλεκτροδότησης τόσο πρόχειρες και επισφαλείς, που στις πρώτες βροχές θα θρηνήσουμε θύματα. Αυτές είναι οι «θετικές εντυπώσεις» που αποκόμισε ο Χρυσοχοΐδης. Ο ίδιος που μιλούσε για «άθλιες συνθήκες διαβίωσης» όταν, επί ΣΥΡΙΖΑ, το camp φιλοξενούσε 5.000 ανθρώπους.
Εντός του camp βρίσκονται καταγεγραμμένα και 1060 ασυνόδευτα ανήλικα, ενώ οι προβλεπόμενες θέσεις φιλοξενίας ασυνόδευτων είναι περί τις 1100, σε όλη την Ελλάδα! Το 42% των προσφύγων είναι παιδιά 7-12 ετών. Αυτοί είναι οι «επικίνδυνοι πρόσφυγες που θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας»…
Οι ροές έχουν αυξηθεί δραματικά τους τελευταίους τρεις μήνες, και οι εντάσεις στην Τουρκία επιδεινώνουν διαρκώς την κατάσταση. Δεν πρόκειται για προσωρινό, επιφανειακό πρόβλημα που λύνεται με κλειστά σύνορα και φράχτες.
Μια τέτοια στιγμή, η άσκηση ξενοφοβικής και ακροδεξιάς πολιτικής (όπως η αντιμετώπιση του προσφυγικού ως ζήτημα ασφαλείας), ενάντια σε κάθε ανθρωπιστικό ιδεώδες, είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη μπροστά στο μέγεθος αυτής της τραγωδίας. Η απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να καταργήσει το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής σε στιγμή εκ νέου έκρηξης της προσφυγικής κρίσης, εκτός από το ξενοφοβικό στίγμα που δίνει, επηρέασε αρνητικά τις γραφειοκρατικές διαδικασίες και οδήγησε τις προσφυγικές δομές σε πλήρη αποσυντονισμό. Συνέβαλε μόνο στην αυξημένη αστυνομική παρουσία, που είναι το λιγότερο προβληματική, αφού δημιουργεί κλίμα κράτησης και περιορισμού. Οι άνθρωποι αυτοί ζητούν άσυλο και αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες.
Η κατάργηση του ΑΜΚΑ -ακόμη και για τα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα- προκαλεί πληθώρα προβλημάτων, ενώ στο νέο μεταναστευτικό ν/σ, μεταξύ άλλων, καταργείται το μετατραυματικό στρες ως παράγοντας ευαλωτότητας. Για τη Νέα Δημοκρατία, η φρίκη του πολέμου, η μάχη με τα κύματα για να φτάσουν ζωντανοί -όχι όλοι- και η ταλαιπωρία που υφίστανται σε ανεπαρκείς δομές δεν αρκεί για να θεωρηθούν αυτοί οι άνθρωποι άξιοι προστασίας και θαλπωρής.
Πρέπει να κατανοήσουμε πως το ζήτημα είναι ευρωπαϊκό. Υπερβαίνει τις εθνικές κυβερνήσεις και απαιτεί συνεννόηση. Η ΕΕ ακολουθεί τη λογική «κάνω πόλεμο, πάρε αποζημίωση», χρηματοδοτώντας την Τουρκία να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των στρατιωτικών επεμβάσεων ΕΕ και ΗΠΑ. Έχει εκχωρήσει τη διαχείριση του μεταναστευτικού στην Τουρκία, με ανταλλάγματα που δε φαίνονται.
Με συνέπειες, όμως, που είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Από την πλευρά μας, πρέπει να παλέψουμε για ίση κατανομή του βάρους στην Ευρώπη, ώστε να μην γίνει η Ελλάδα αποθήκη ψυχών. Πρέπει, όμως, και να αντιταχθούμε στις ακροδεξιές φωνές που βρίσκουν βήμα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι πρόσφυγες είναι αδέρφια μας. Αξίζουν την προστασία και τη φροντίδα μας, ελάχιστη «αποζημίωση» για την αδράνειά μας απέναντι στις πολιτικές ΕΕ-ΗΠΑ που έχουν καταστρέψει τις ζωές τους.
Το σημερινό μας βίωμα θα το μεταφέρουμε στην Ευρωβουλή και τις αρμόδιες επιτροπές. Όχι άλλη αδράνεια. Όχι εις βάρος ταλαιπωρημένων ψυχών.
*Άρθρο-μαρτυρία του Κώστα Αρβανίτη στην εφημερίδα “Η Αυγή”, στις 19/10/19