Παρά και την πρόσφατα εκδοθείσα, στις 11.02 2021, απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην υπόθεση C-760/18, σύμφωνα με την οποία πρέπει τα κράτη μέλη να θεσπίζουν μέτρα που παρέχουν αποτελεσματικές και ισοδύναμες εγγυήσεις για την προστασία των εργαζομένων και να επιβάλλονται δεόντως κυρώσεις στις περιπτώσεις χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου στο δημόσιο τομέα, προκειμένου να εξαλειφθούν οι συνέπειες της παράβασης του δικαίου της Ένωσης και συγκεκριμένα της οδηγίας 1999/70, η Ελληνική Κυβέρνηση εξακολουθεί συστηματικά να παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο. Τούτο συμβαίνει και στο ευαίσθητο πεδίο της δημόσιας υγείας, όπου επιλέγει να καλύπτει τις αναμφισβήτητες πάγιες και διαρκείς ανάγκες με προσωπικό που συνάπτει επί πενταετία διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Παραλείπει συστηματικά να λάβει αποτελεσματικά μέτρα που εγγυώνται την προστασία της εργασίας, όπως επιτάσσει η κοινοτική οδηγία, και ταυτόχρονα θέτει σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών, κάτι που ισχύει πολύ περισσότερο κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
Ερωτάται η Επιτροπή: Σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί ώστε να υποχρεωθεί η Ελληνική Κυβέρνηση
1. να εκπληρώσει τις προβλεπόμενες στην οδηγία 1999/70 νόμιμες υποχρεώσεις της για την προστασία της αορίστου χρόνου απασχόλησης;
2. να προστατεύσει τις θέσεις εργασίας των απασχολούμενων, δυνάμει ειδικού προγράμματος για 4000 εργαζόμενους, επί πενταετία στη δημόσια υγεία με διαρκώς ανανεούμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου;
Απάντηση του κ. Schmit εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής
1. Εναπόκειται πρωτίστως στα κράτη μέλη να εφαρμόζουν τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της ΕΕ (ΔΕΕ) στην εθνική τους έννομη τάξη. Η Επιτροπή παρακολουθεί τη συνέχεια που δόθηκε στην απόφαση του ΔΕΕ της 11ης Φεβρουαρίου 2021 στην υπόθεση C-760/18 και μπορεί να λάβει κατάλληλα μέτρα, εάν το κρίνει αναγκαίο.
2. Ο τομέας της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του προεδρικού διατάγματος υπ’ αριθμ. 164/2004 για τη θέσπιση διατάξεων σχετικά με τους εργαζομένους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα (ΦΕΚ Α’ 134/19.7.2004) οι οποίες μεταφέρουν στο εθνικό δίκαιο το άρθρο 5 της συμφωνίας-πλαισίου που προσαρτάται στην οδηγία για την εργασία ορισμένου χρόνου. Η εκτέλεση εργασίας με ανανεώσιμες πενταετείς συμβάσεις ορισμένου χρόνου στον τομέα της υγείας στην Ελλάδα θα μπορούσε να θεωρηθεί αντίθετη προς τα άρθρα 5 και 6 του προεδρικού διατάγματος υπ’ αριθμ. 164/2004 , και θα μπορούσαν να επέλθουν οι κυρώσεις του άρθρου 7 του προεδρικού διατάγματος υπ’ αριθμ. 164/2004. Ακόμη και η παράταση της σύμβασης ορισμένου χρόνου θα μπορούσε να θεωρηθεί «διαδοχική σύμβαση ορισμένου χρόνου» σύμφωνα με τα συμπεράσματα του ΔΕΕ στην απόφαση C-760/18. Σε περίπτωση εικαζόμενης παραβίασης της εθνικής νομοθεσίας, οι εργαζόμενοι στον τομέα της δημόσιας υγείας μπορούν να προσφύγουν ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων, τα οποία πρέπει να εφαρμόζουν την εθνική νομοθεσία για την εφαρμογή του δικαίου της ΕΕ υπό το πρίσμα της νομολογίας του ΔΕΕ.
