Γεννήθηκε το 1821, χρονιά της ελληνικής επανάστασης. Αναστάτωσε το Παρίσι της “Δεύτερης Δημοκρατίας”, έκανε παρέα με πόρνες, απολάμβανε όλα τα ναρκωτικά της εποχής, καταδικάστηκε για προσβολή των ηθών και μας άφησε ένα μνημειώδες, αιρετικό, βλάσφημο έργο: τα “Άνθη του Κακού”.
Ομως ο Σαρλ Μπωντλαίρ έγινε γνωστός και για κάτι άλλο. Την αποφθεγματική φράση: “η πιο ωραία πονηριά του Διαβόλου ήταν να μας πείσει ότι δεν υπάρχει”.
Σήμερα, αυτή η φράση αξιοποιείται από εκείνους που “κρατάνε και μικρό καλάθι” απέναντι στον εύκολο χαρακτηρισμό “συνωμοσιολογίες” για κάθε ερμηνεία που υπερβαίνει το στενό πλαίσιο της καθεστηκύιας τάξης – και λογικής.
Η δολοφονία του Σουλεϊμανί ήταν, για τους θιασώτες της ευθύγραμμης λογικής – ξέρετε, εκείνης της μορφής σκέψης που δεν αγαπά τους Δαιδάλους και απλοποιεί τα πάντα – ο τρόπος που επέλεξε ο αμερικανός πρόεδρος να δείξει στον κόσμο ότι είναι ακόμα “major player”, πρωταγωνιστής στις διεθνείς εξελίξεις.
Ολα τα υπόλοιπα, δεν μπορεί, θα πρέπει να είναι συνωμοσιολογικές ανοησίες. Έτσι δεν είναι;
Ας τα δούμε, ένα προς ένα:
Η εκτέλεση του Ιρανού στρατηγού ήταν η τελευταία πράξη σε ένα έργο με τίτλο “επιλογές εξωτερικής πολιτικής”. Το έργο αυτό, με σφραγίδα Τραμπ, έχει μέχρι στιγμής:
- Οδηγήσει τους Κούρδους της Συρίας στη σφαίρα επιρροής του Άσαντ. Μέχρι πρότινος σύμμαχοι και συμπολεμιστές, οι Κούρδοι είδαν, μια ωραία (όχι γι’ αυτούς) πρωία, τους Αμερικανούς στρατιώτες να τους χαιρετούν, στο πλαίσιο της αποστρατιωτικοποίησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Μιας στρατηγικής που κράτησε κάτι λιγότερο από τρεις μήνες…
- Παραδώσει σχεδόν ολόκληρη τη Συρία στη ζώνη κυριαρχίας του Πούτιν. Σήμερα, η Ρωσία είναι ο μοναδικός “εξωτερικός παράγοντας” που καθορίζει εδαφικές ανταλλαγές, συνοριακές μετατοπίσεις και διαπραγματεύσεις με τον έξω κόσμο, σε μια χώρα που μαστίζεται από τον πιο περίπλοκο εμφύλιο πόλεμο της παγκόσμιας Ιστορίας (του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένου).
- Εξαναγκάσει (δεν υπάρχει άλλος όρος) την Ιρακινή κυβέρνηση να ζητήσει την αποχώρηση ολόκληρης της αμερικανικής παρουσίας από τη χώρα. Μια συμμαχία που χτίστηκε πάνω στο βάθρο του “εκδημοκρατισμού” και της “ανοικοδόμησης” εξέπνευσε μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα.
- Επιτρέψει σε οικονομικούς ανταγωνιστές της Ευρώπης και της Αμερικής (ιδίως της τελευταίας που πιστεύει ότι η αποχώρηση από το εμπορικό Laissez faire θα την καταστήσει και πάλι παντοδύναμο βιομηχανικό Κολοσσό), όπως η Κίνα και η Ινδία, να αγοράζουν πάμφθηνο πετρέλαιο από τα Ιρανικά αποθέματα, επειδή η διεθνής αγορά για το Ιρανικό πετρέλαιο έχει κλείσει λόγω αμερικανικών κυρώσεων.
- Συσπειρώσει την κοινή γνώμη του Ιράν, της χώρας που μέχρι χτες ήταν ένα κρυφό πεδίο μάχης ανάμεσα σε αντικαθεστωτικούς (αυτούς που καταδίωκε με λύσσα ο Σουλεϊμανί) και ζηλωτές του Χαμενεΐ, απέναντι στον κοινό εχθρό: τον “Αμερικανό Διάβολο”.
- Εξακοντίσει, δεκαετίες μακριά στο μέλλον – και αν! – το ενδεχόμενο ενός κοσμικού Ιράν. Η ιστορία της Ισλαμικής Επανάστασης του ’79, που αποκαθήλωσε τη δυναστεία των Παχλεβί – με την αμέριστη συμπαράσταση των Αμερικανών – αποκτά αίφνης, δεύτερη σεζόν.
- Επανεκκινήσει, “εκ συμπαθείας” το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, που πλέον δεν έχει κανένα λόγο, ούτε για διεθνείς συμφωνίες αποπυρηνικοποίησης αλλά ούτε καν για προσχηματικές διαπραγματεύσεις.
- Σύρει το Ισραήλ (που έχει δηλώσει επανειλειμμένως ότι δε θα ανεχτεί ένα πυρηνικό Ιράν) στην ανάληψη μιας αποφασιστικής στάσης απέναντι στην κυβέρνηση της Τεχεράνης, σε μια περίοδο που, ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της χώρας Μπενιαμίν Νετανιάχου διώκεται ποινικά για τρεις υποθέσεις διαφθοράς και θα καλοδεχόταν κάθε ευκαιρία μετατόπισης της δημοσιότητας από τα δικονομικά του βάσανα.
Και όλα αυτά, με την παραπομπή του Ντόναλντ Τραμπ προ των πυλών. Μια παραπομπή που εμπλέκει μια σειρά από διεθνείς “παίκτες”, όλοι εκ των οποίων βρίσκονται να πρωταγωνιστούν και να κερδίζουν κάτι, στις παραπάνω παραγράφους. Και που όλοι (σύμπτωσις, δε μπορεί!) είναι έμμεσα ή άμμεσα εμπλεκόμενοι με το impeachment.
Μην ανησυχείτε, όμως. Ο Τραμπ είναι απλά, ένας παρορμητικός πρόεδρος.
Και τα παραπάνω, ευφάνταστες “συνωμοσίες”.
Οπως έλεγε και ένας Αμερικανός που γουστάρουμε, ο Τζίμι Ντουράντε: Good night, Mrs Calabash, wherever you are. Κοιμηθείτε ήσυχοι. Ο Αμερικανός Αετός έχει το νου του, για όλους μας…
