Πέρασαν 13 χρόνια.
13 χρόνια ακριβώς από την ημέρα που ο δολοφόνος Κορκονέας σημάδεψε και σκότωσε εν ψυχρώ ένα παιδί 15 χρονών.
13 χρόνια από τις «νύχτες του Αλέξη», τον Δεκέμβρη της Οργής, έναν μήνα εξέγερσης, με χιλιάδες μαθητές και φοιτητές να πλημμυρίζουν τους δρόμους όλης της Ελλάδας ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία, την ώρα που κανάλια «πείραζαν» το βίντεο αυτόπτη μάρτυρα, για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο δολοφόνος ήταν σε άμυνα.
Πολλοί βρήκαν αφορμή να μιλήσουν για μια ακόμα φορά για τους «γνωστούς αγνώστους», να αναρωτηθούν «Τί γύρευε το 15χρονο στα Εξάρχεια;», ενώ η αλλοίωση της είδησης, τα κοινωνικά και μιντιακά αντανακλαστικά ποινικοποίησης ακόμα και αυτού του θύματος έβαλαν μπροστά το ξέπλυμα ακόμα και αυτού του θύτη.
Η αδικία, η τυφλότητα της αυθαιρεσίας, σημάδεψε ανεξίτηλα τη γενιά του Δεκέμβρη.
Η δολοφονία Γρηγορόπουλου υπήρξε σημείο τομής στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Εκείνον τον Δεκέμβρη όλοι και όλες άλλαξαν, μετά τον Δεκέμβρη, κανείς και καμιά δεν παρέμεινε ίδια. Τα παιδιά του Δεκέμβρη πολιτικοποιήθηκαν και οργανώθηκαν μαζικά. Τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι παρέες ξεχείλισαν από θλίψη και οργή. Ο Αλέξης θα μπορούσε να είναι ο καθένας και η καθεμιά τους.
Μια ολόκληρη γενιά, εκείνον τον Δεκέμβρη, ενηλικιώθηκε βίαια. Μια γενιά που βρέθηκε απροετοίμαστη, ανήλικη, αντιμέτωπη με την κατάρρευση των προσωπικών και κοινωνικών της μύθων για το κράτος, την αστυνομία, την καταστολή. Τότε που, όπως οι προηγούμενες γενιές, με τη δολοφονία Καλτεζά, συνειδητοποίησαν πως για να πέσεις θύμα της αστυνομικής βίας δεν χρειάζεται να είσαι «μπάχαλος» ή «παραβατικός». Αρκεί να είσαι στο λάθος μέρος, τη λάθος ώρα.
Ακόμα κι αν είσαι 15 χρονών.
